سلام بر شما.منظور من اين نبود كه شما مخالف اين عقايد هستين ..منظورم اين بود كه رابطه ما از ديدگاه صرفا احساسي با امام موضوعيت داره! يعني جايگاه ويژه اي داره ... گرچه اين يك بعد قضيه است ولي دوست داشتن امام و ابراز علاقه به او و از همه مهمتر حاضر و ناظر دونستن ايشون در لحظه لحظه زندگي يكي از مهم ترين وظايف ما در زمان غيبت هست ...حال سوال من اين است كه چگونه اين امر محقق ميشود؟شما ممكن است به خاطر احترام و يا اينكه كسي را به جهت درك و فهم و دانش و تقوي و خلاصه هزاران برتري ديگه اطاعت كنين يا مورد احترام قرار دهيد...اما زمانيكه شما كسي را دوست داشتين و قلب شما مملو از عشق او شد يكسري كارهاي ويژه كه شايد در حالت عادي انجام نميديم يا به سختي انجام ميديم رو به خاطر عشق به او به جان مي خريم ... مواظبيم ناراحتش نكنيم ... سعي ميكنيم به هر وسيله خوشحالش كنيم و...ما اين مسئله را در مورد محبوب دنيايي خوب مي فهميم... ولي به امام كه ميرسه همه نقدها و ايرادها شروع ميشه ...حال آنكه دلائل مادي براي دوست داشتن امام فراتر از حد تصور است چه برسه به دلائل معنوي آن...! كه مهمترين قدم براي نزديك شدن به امام كسب معرفت نسبت به ايشون و تمام ابعاد وجودي و شان آن بزرگوار است...كه مسلما اگر معرفت حقيقي حاصل نشود هيچ وظيفه ديگري به درستي انجام نميشه ! حالا من نميدونم اين اصلاحات منطقي كه شما ميفرماييد چيست ؟ اصلاحات از خودمون شروع ميشه و اولين قدم اصلاح نگرش ماست .اصولگرا بودن (نه به مفهوم سياسي امروزش ) خوب است ولي نه در مورد همه چيز و همه كس!!!! البته تا معني اين واژه در نگاه شما چه باشد....
