به گمانم اين مهم كه بيشتر كتب مستند تاريخي و مورخان بنام، ايرانيان رو جزئ معدود يگانه پرستان دنياي باستان معرفي كرده و به اين دليل كه شخصا پيدايش يگانه پرستي رو منتصب به ذات حق و از جانب او مي دونم و نه سير تدريجي تكامل اديان آن هم در عصوري كه تجسمات مادي و شريك قائل شدن براي خدا امري رايج بين اقوام بود، پس منطقا اين دين رو داراي ريشه اي خدايي و الهي دونستم... بدين جهت بزرگان و عارفان همه اديان الهي رو داراي قدرت هايي از جمله مسئله مطروحه در داستانم مي دونم... به گمانم منسوخ بودن يا نبودن دين مورد بحث ما نيست و اين مهم كه فرضا زمان زيادي از زندگي و مرگ فلان عارف گذشته و پس از وي عقايد بهتر و جامع تري بيان شده، تاثيري در جايگاه اون بزرگ در نزد پروردگار نداره... در خصوص تقدس مكان بنده منطق فرمايش شما را مي پذيرم... هرچند در داستانك من ارزش ذاتي هم در اون مكان موجود بوده اما به شخصه برخي از اماكن رو ديدم كه فاقد ارزش - بلمكين- بوده اما به سبب ايمان باورمندانش با حاجت روايي هاي بسيار روبرو بوده و اين به گمانم چيزي فراتر از اتفاق يا تصادفه هرچند پاسخ منطقي براي اون وجود نداره... و شايد نشونه اي بر ارزش ايمان باشه...